آریا صادق‌نیت حقیقی، عضو کمیسیون صنایع اتاق ایران، در گفت‌‌‌وگو با «دنیای‌اقتصاد» در خصوص حجم سامانه‌‌‌ها و درگاه‌‌‌های مجوزی که تولیدکنندگان و صنعتگران کشور باید استفاده کنند، گفت: تعداد سامانه‌‌‌هایی که تولیدکنندگان با آنها به فعالیت می‌‌‌پردازند بی‌‌‌شمار است و تا جایی که بنده می‌‌‌دانم، در حال حاضر تعداد ۴۰سامانه وجود دارد و باید در آنها فعالیت کرد.

او افزود: هر ارگانی برای خود سامانه‌‌‌ای تعبیه کرده و این سامانه‌‌‌ها با یکدیگر نیز ارتباطی ندارند. قرار بود دولت مجازی برای تسهیل و تسریع امور ایجاد شود و مراجعه حضوری را کم کرده و سرعت کار را زیاد کند؛ اما اکنون باید اول به صورت حضوری مراجعه کنیم، سپس به سامانه برویم و در ادامه باز هم برای پیگیری نتیجه کار با سامانه، به صورت حضوری به ارگان‌‌‌های صاحب سامانه مراجعه کنیم. جالب‌تر آنکه همین سامانه‌‌‌ها در اکثر روزهای هفته قطع هستند و به معضلی برای تولید تبدیل شده‌‌‌اند. برای دریافت مجوز، باید به سامانه‌‌‌هایی همچون سامانه محیط‌زیست، سامانه شرکت شهرک‎‌‌‌های صنعتی، سامانه صمت استان‌‌‌ها، سامانه وزارت صمت و دیگر سامانه‌‌‌های سازمان‌های دیگر مراجعه کرد. مشکل این سامانه‌‌‌ها وقتی بزرگ‌تر می‌شود که با مراجعه به آنها با قطعی، مشکلات سایتی و دانلود و آپلود نشدن محتوا مواجه می‌‌‌شویم. بعد از گذر از این خوان بزرگ و در ادامه راه هفت‌خوان فعالیت در ایران به لطف سامانه‌‌‌ها، باید به سازمان مربوطه مراجعه کنیم و سپس به سراغ سامانه بعدی برویم. تعداد این سامانه‌‌‌ها به حدی است که یکی از اعضای کمیسیون صنایع اتاق ایران زمانی که قصد داشت این سامانه‌‌‌ها را نام ببرد، پس از نام بردن از چند سامانه، دیگر توان ادامه دادن و گفتن باقی اسامی را نداشت.

عضو کمیسیون صنایع اتاق ایران در خصوص راهکار این مشکل گفت: دولت باید همه این سامانه‌‌‌ها را یکپارچه و دیتای کل سامانه‌‌‌ها را در جهت بهره‌برداری عموم به یک سامانه واحد منتقل کند. همچنین افراد مربوط به سامانه‌‌‌ها نیز باید در جهت راحتی انجام امور به تولیدکنندگان و مراجعه‌کنندگان یاری رسانند تا شرایط مجوزهای تولید و صدور آنها تسهیل شود. به نظر بنده، ما در استفاده از خدمات الکترونیکی، فضای مجازی و تکنولوژی‌‌‌های روز ناتوان هستیم. کجای دنیا دفتر خدمات الکترونیکی شکل می‌گیرد تا با مراجعه به آن، خدمات الکترونیکی را انجام داد؟ ایجاد یک سیستم الکترونیکی دقیقا برای همین موضوع است تا دیگر به دفاتر مراجعه نشود؛ اما در ایران برای همین سیستم‌های الکترونیکی و انجام کارهای مرتبط با آن، دفاتری شکل گرفته است.

صادق‌نیت درباره احتمال ایجاد فساد اداری و رانت‌‌‌های مختلف به واسطه شکل‌گیری این سامانه‌ها گفت: وقتی سامانه‌ها کار نکنند و هیچ کاری نتوان انجام داد، شماره‌‌‌ای به مراجعه‌کننده داده و به او می‌‌‌گویند با ارتباط گرفتن با شخصی که معرفی شده و پرداخت پول به وی، فرآیند تکمیل اطلاعات خود در سامانه مد نظرش را تکمیل کند. به این ترتیب افرادی با دریافت پول‌‌‌های گزاف و غیرقانونی، دکانی برای خود باز کرده‌‌‌اند و از مراجعه‌کنندگان ارتزاق می‌کنند. با این حال تا به الان بنده ندیده‌ام که شرکت‌ها یا سازمان‌ها، رانتی از این موضوع به‌دست آورده باشند و این سامانه‌‌‌ها فقط برای برخی افراد معدود به مثابه یک دکان شد‌‌‌ه‌‌‌اند.

عضو کمیسیون صنایع اتاق ایران در خصوص اینکه آیا در کشورهای خارجی نیز این سامانه‌سازی‌‌‌ها وجود دارد یا خیر، تصریح کرد: در کشورهای خارجی به دلیل کوچک بودن دولت و دخالت‌‌‌های اندک دولتی، شرکت‌ها مشکلی در ثبت خود و دریافت انواع مجوزها نداشته و به‌راحتی امور خود را پی می‌‌‌گیرند. در کشورهای خارجی به‌راحتی پروانه‌‌‌ها و مجوزهای مختلف در اختیار تولیدکننده قرار می‌گیرند تا زودتر از موعد قابل انتظار، فعالیت خود را آغاز کنند. همچنین سوبسیدهای قابل‌توجهی برای تولید در نظر گرفته می‌شود تا این امر به‌خوبی تسهیل شود. حال آنکه در ایران این موضوع برعکس است و برای همه چیز سوبسید وجود دارد و تولیدکننده، کسی است که با جریمه مواجه خواهد شد. فرضا وقتی مشکل ناترازی برق در کشور وجود دارد، اول برق تولیدکننده را قطع می‌کنند. ناترازی گاز نیز باعث قطعی گاز تولیدکننده می‌شود و در زمان دریافت مالیات نیز اول از همه به تولیدکننده ایراداتی وارد می‌شود. ما در ایران برخلاف همه جای دنیا عمل می‌‌‌کنیم و چنین رویه‌ای در هیچ جای جهان وجود ندارد.

صادق‌نیت درباره راهکار کاهش وجود این سامانه‌ها گفت: باید فرآیند بوروکراسی اداری توسط دولت به حداقل برسد و در اموری که علمی و فنی است، دخالت دولتی دیده نشود. براساس نمودارهای اثبات‌شده علمی نیز، در رقم مالیاتی کمتر، مالیات‌ستانی بیشتری رخ داده و در مالیات‌ستانی با ارقام بزرگ، این میزان کمتر رخ می‌دهد. دولت برای درآمد بیشتر نباید بر تولید فشار وارد کند، بلکه باید تولید را تسهیل کند. همچنین برای کنترل تورم بهترین راهکاری که وجود دارد، رشد تولید است اما در ایران با توقف تولید، قصد دارند تورم را تولید کنند. کنترل تورم و رشد تولید لازم و ملزوم یکدیگر هستند و بدون رشد تولید، تورم حادث خواهد شد. حال اما دولت بدهی تولیدکنندگان را نمی‌دهد و سعی می‌کند با فشار بر تولید و سرکوب آن، نقدینگی را کنترل کند. در دولتی که برای پرداخت یارانه و حقوق‌ها پول چاپ می‌کند، نمی‌توان کاری از پیش برد.

عضو کمیسیون صنایع درباره نقش کمیسیون صنایع اتاق ایران در حل این موضوع نیز گفت: سعی داریم با پیگیری و مدیریت بحران، با مدیران دولتی و رایزنان صحبت کرده و با ارائه کمک‌های کارشناسی، به این شکل اگر نمی‌توانیم باعث گرفتن تصمیمات درست شویم، لااقل مانع اتخاذ تصمیمات نادرست خواهیم شد. بی‌انصافی است اگر بگوییم که مسوولان با اتاق در این راستا ارتباطی نگرفته‌اند، اما به صورت کلی هرچه تصمیمات بیشتر از گذشته حاصل کار کارشناسی و خرد جمعی باشد، نتیجه بهتری نیز حاصل خواهد شد.