برای نمونه، افزایش تعرفه گاز از ۵ به ۸ سنت می‌تواند هزینه خوراک برخی واحدها را تا ۳۰۰۰ میلیارد تومان افزایش دهد.

در بخش آب، افزایش قیمت و کمبود منابع آبی در مناطق جنوبی، هزینه تولید را بالا برده و در برخی واحدها به کاهش تولید منجر می‌شود. برق نیز با توجه به افزایش احتمالی تعرفه و وابستگی بالای واحدهای صنعتی به نیروگاه‌‌های حرارتی با راندمان پایین، عامل دیگری در افزایش هزینه‌‌هاست.

در صورت عدم‌به‌‌کارگیری فناوری‌‌های نوین یا انرژی‌‌های تجدیدپذیر، پایداری تولید در معرض تهدید قرار می‌گیرد.

پیامد این افزایش هزینه‌‌ها کاهش رقابت‌‌پذیری محصولات پتروشیمی ایران در بازارهای جهانی، کاهش تولید تا ۱۵ درصد و کاهش درآمد ارزی تا ۱.۵میلیارد دلار در سناریوهای بدبینانه است. با این حال، اگر دولت با سیاست‌‌های حمایتی مانند ارائه تسهیلات برای توسعه فناوری‌‌های کم‌‌مصرف و تجدیدپذیر وارد عمل شود، می‌توان بخشی از اثرات منفی را مهار کرد.

در نهایت، بقا و رشد صنعت پتروشیمی در گرو تطبیق با شرایط جدید، اصلاح ساختار مصرف انرژی، توسعه بازارهای جدید و حرکت به‌‌سوی تولید محصولات با ارزش افزوده بالاتر است. مدیریت هوشمند و سرمایه‌گذاری هدفمند می‌تواند اثرات افزایش تعرفه‌‌ها را کاهش داده و جایگاه ایران را در بازار جهانی حفظ کند.