براساس صحبت های مسئولان، «بیش از 14 هزار میلیارد تومان تسهیلات رونق تولید به 20 هزار واحد صنعتی و کشاورزی پرداخت شده است.» البته ما مکانیزم این پرداخت ها و اینکه چقدر به هرواحد داده شده را نمی دانیم.

ولی آنچه مشخص است، این است که تمام متقاضیان تا به الان نتوانسته اند از این تسهیلات دریافت کنند. اما مساله مهم‌تر این است که به نظر نمی رسد از بابت گرفتن این تسهیلات گشایشی در خروج از رکود بنگاه های تولیدی رخ دهد. البته شاید بعد از چند ماه این تسهیلات اثر خودش با بگذارد، اما آنچه مشخص است این است که تا الان اثر خاصی دیده نشده است.

براساس آنچه که مسئولان هم اعلام کرده اند، نیمی از واحدهایی که این تسهیلات را دریافت کرده اند در حوزه کشاورزی بوده اند و بخشی از آن ها درحوزه صنعت و معدن فعالیت می کرده اند. به اعتقاد من باید چند ماه صبر کرد و مشاهده کرد که این تسهیلات اثری در خروج رکود ایجاد خواهد کرد یا خیر.

از طرفی درست است که واحدهای اقتصادی و تولیدی اعلام می کنند تامین منابع مالی و گردش نقدینگی از مشکلات اصلی آنها است، اما این موضوع مهم ترین مشکل نبوده است. آنچه در بررسی ها مشخص است، رقابتی نبودن محصولات است که باعث رکود شده است. این رقابتی نبودن محصولات هم با پرداخت تسهیلات حل نخواهد شد. البته ممکن است مشکلات بعضی از بنگاه ها حل شود اما اکثریت آنها با گرفتن این تسهیلات رقابتی نبودنشان حل نمی شود.

بنابراین برای تاثیر این تسهیلات و خروج از رکود باید تحلیل و آسیب شناسی کرد. البته که مشکل بنگاه با بنگاه و صنعت با صنعت متفاوت است، اما باید تحلیل های کارشناسانه تر و دقیق تری ارائه داد. چرا که بخشی از مشکلات بنگاه ها به ساختار اقتصادی برمی گردد. زمانی که در اقتصاد امتیاز و رانت تعریف می شود و معافیت مالیاتی و ارز ارزان داده می شود، باعث می شود که صنعت تبدیل به موجوی شود که بیشتر دنبال گرفتن رانت جدید است تا افزایش بهره وری در بنگاه ها و بهبود رقابت پذیری.

الان بنگاه های صنعتی بزرگ کشور با تورم نیروی انسانی مواجهند و گاهی تا چندبرابر بنگاه های مشابه شان در خارج از کشور نیروی انسانی دارند که مشخص است نمی توانند بهره وری درستی داشته باشند و با این تسهیلات هم مشکلاشان حل نمی شود.

منبع:سایت خبری اتاق تهران