اهمیت این موضوع باعث گردیده تا طی روزهای اخیر جلسات متعددی برای یافتن راه حلی پایدار و رفع موانع پیش آمده، از سوی تشکل هایی مانند انجمن تولیدکنندگان لوله و اتصالات پی وی سی، انجمن ملی صنایع پلیمر ایران، بورس کالا، ستاد تنظیم بازار و... برگزار گردد. این در حالی است که با توجه به شرایط برگزاری جلسات، به صورت آنلاین، امکان طرح کامل مسائل، از طرف نمایندگان تشکل ها وجود نداشته و در برخی موارد، فرصت پاسخگویی به موارد مطروحه از طرف نهادهای ذیربط، برای صنعتگران فراهم نگردیده و تحت این شرایط، زمینه برای بروز برخی سوء تفاهم ها نیز مهیا شده است.
با توجه به این موضوع ، عباسعلی متوسلیان، رئیس هیئت مدیره انجمن لوله و اتصالات پی وی سی، در پیام ذیل، به بیان انتظارات صنعت لوله و اتصالات PVC از مسئولین امر و انجمن ملی صنایع پلیمر ایران (بعنوان انجمن حامی تشکل های عضو) پرداخته است:

 
اگرچه صنایع پائین دست PVC در مقطع کنونی با مشکلات متعددی دست به گریبان هستند اما باید به این نکته نیز توجه نمود که چالش های پیش آمده مسأله ای است که خاستگاه آن به گذشته باز می گردد. در سالیان اخیر، شرایط اقتصادی حاکم بر کشور، موجب رشد قارچ گونه برخی بنگاه ها گردیده که نقشی در فعالیت های تولیدی کشور نداشته و صاحبان آنها تنها به فکر سوداگری در بازار بوده اند. این واحدهای به اصطلاح تولیدی، که بعضاً تمایلی به عضویت در تشکل های تخصصی صنایع تکمیلی ندارند، اقدام به بازارسازی در بورس می نمایند تا بتوانند با فعالیت های سوداگرانه و پنهان خود، به سودهای هنگفت دست یابند و هزینه صنایع پائین دست برای دسترسی به مواد اولیه را به شدت افزایش می دهند. به همین علت، در این سالها، بیشترین تأکید انجمن های تخصصی و بالاخص، انجمن لوله و اتصالات PVC آن بوده که صف تولیدکنندگان واقعی که سنگ بنای فعالیت خود را بر اساس اصول اخلاقی و کسب و کار حلال بنا نهاده اند، از شرکت های صوری و واسطه های بازار جدا گردد.

وضعیت معاملات رزین PVC در بورس کالا نشان می دهد که از آبان 98 تا کنون، موج جدیدی از فعالیت های سوداگرانه در بورس کالا آغاز گردیده و چالش های واحدهای تولیدی برای تأمین مواد اولیه، افزایش چشمگیری یافته است. در حال حاضر، تولیدکنندگان، مجبور هستند تا علاوه بر پرداخت 9 درصد عوارض، مواد مورد نیاز خود از بورس را به صورت نقدی و با رقابت های بالا، که بعضاً تا 35 درصد نیز رسیده تهیه نمایند که این مواد نیز بعضاً به صورت سلف و در سر رسید های بلند مدت یک الی سه ماهه در اختیار واحدهای تولیدی قرار می گیرد. پرسش اساسی آن است که کدام منطق اقتصادی می تواند این ساز و کار سراسر زیان آور و غیر رقابتی در بخش تولید را توجیه نماید؟! 

به باور اینجانب، صنایع پائین دست، زمانی از وضعیت کنونی رهایی می یابند که دولت بتواند نقش حاکمیتی خود را به طور کامل و مؤثر ایفا نماید و فارغ از اقدامات جزیره ای، اقدام به رفع خلاء های موجود در سیستم رگولاتوری نموده و به ارتقاء شفافیت در معاملات بورس، کمک نماید تا تعادل لازم، به بازار PVC  بازگردد. از سوئی دیگر، دولت می تواند جهت شناسائی سوداگران، با عملیاتی نمودن صندوق های فروش، امکان تکمیل زنجیره ارزش را فراهم نموده و امکانات لازم به منظور رهگیری شرکت های صوری و دلالان بازار را فراهم نماید.

انجمن لوله و اتصالات PVC همواره تلاش نموده تا همراستا با تدابیر مسئولین امر، به ارتقاء شفافیت در بورس کالا کمک نماید. بی تردید، همکاری های سازنده صنایع پائین دست، با نهادهای ذیربط می تواند تولیدکنندگان واقعی را از ابهامات و اتهامات بالقوه مبرا نموده و از ایجاد هیجانات کاذب در بورس جلوگیری نماید. در همین زمینه، سوابق معاملات صورت گرفته در بورس کالا بیانگر آن است که شرکت تعاونی PVC، حتی الامکان سعی نموده تا در زمان وقوع التهابات در بورس کالا، تقاضای خرید خود را به حداقل برساند تا به رقابت های غیرمنطقی در معاملات، دامن نزند. 

نکته ای که قابل ذکر است آن است که تولیدکنندگان متعهد عضو انجمن، در زمان وقوع رقابت های غیراصولی، مجبور به تأمین حداقلی مواد اولیه از بورس بوده اند تا کما فی السابق بتوانند بر اساس تعهدات قبلی خود، به فعالیت ادامه داده و از توقف خطوط تولید جلوگیری نمایند.

مزید بر آن حتی در بازه ای دو هفته ای، صنعت لوله و اتصالات PVC ، از خرید مواد اولیه در بورس امتناع نمود، اما این اقدام نیز، تأثیری درکاهش قیمت ها و درصد رقابت ها در بورس نداشت. این مسأله نشان می دهد که رقابت های شکل گرفته در بورس، نه از طرف تولیدکنندگان متعهد، بلکه از سوی بازارسازان خارج از تشکل های تخصصی، هدایت می گردد.

تداوم التهابات موجود در معاملات PVC باعث گردیده تا تشکل های تخصصی صنایع پائین دست PVC به دنبال ایجاد شفافیت در این بازار باشند و اقدامات مؤثری را در دستور کار خود قرار دهند. علیرغم آنکه هر یک از انجمن های تخصصی فعال در صنایع پایین PVC مدافع حقوق اعضای خود بوده و به طور طبیعی، این امر موجب بروز تضاد منافع در میان انجمن ها می گردد، با این وجود، بحران پیش آمده در زنجیره تأمین، باعث ایجاد همگرائی در میان انجمن های صنایع تکمیلی گردیده که تبلور آن را می توان در نامه مشترک 9 انجمن و تشکل تخصصی صنایع پائین دست PVC ، خطاب به مسئولین امر مشاهده نمود. بی تردید، دستیابی به راه حلی مشترک و مورد توافق همه طرف های ذینفع و عبور از چالش های به وجود آمده در تأمین پایدار مواد اولیه مورد نیاز واحدهای تولیدی صنایع تکمیلی، تنها در سایه همکاری و همراهی تشکل ها با یکدیگر و انجام گفتگوهای سازنده، فی مابین انجمن‌های تخصصی، میسر خواهد بود. 
انجمن ملی پلیمر ایران، به عنوان نهادی ملی که ثمره تلاش ها و همیت خبرگان صنعت در یک دهه اخیر بوده است، در مقطع کنونی، رسالت سنگینی، در ایجاد چتر حمایتی برای تشکل های تخصصی بر عهده دارد و طبیعتاً انتظار آن است تا در موارد تخصصی مربوط به صنعت PVC شاهد هماهنگی ها و حضور هیئت مدیره انجمن های تخصصی در جلسات تصمیم گیری و بخصوص حاکمیتی باشیم. مشارکت تشکل ها در این امر، می تواند به یافتن راه حلی جامع برای عبور از نابسامانی های پدید آمده کمک شایانی نماید، چرا که بهترین گزینه برای شناخت رفتار و فرهنگ حاکم بر طرف تقاضا، انجمن های تخصصی صنایع پائین دست می باشند و چنانچه جامعیت لازم، در تحلیل طرف تقاضا وجود نداشته باشد، دستیابی به راه حل اصولی و فراگیر، عملاً غیرممکن خواهد بود. 

در سالیان اخیر، روش‌های متنوعی برای رفع مشکلات صنایع پایین دست  PVCبه اجرا در آمده، اما یکی از نقاط ضعف این گونه طرح ها آن بوده که از ظرفیت تجربی و تخصصی انجمن ها، به درستی استفاده نگردیده و در نتیجه، طرح های مذکور به سرانجام مطلوب، ختم نشده است. 

درخواست انجمن لوله و اتصالات PVC از سکانداران دلسوز و متعهد انجمن ملی پلیمر ایران، آن است که آن انجمن، به عنوان  نماینده پارلمان بخش خصوصی در صنایع پائین دست پتروشیمی، با درایت و تدابیر خود، شرایطی را فراهم نمایند تا مسئولین امر با استفاده از خرد جمعی صنعت، تصمیماتی اتخاذ نمایند که بتواند پاسخگوی مطالبات بر حق انجمن‌های تخصصی ذینفع، در تأمین پایدار مواد اولیه باشد و از تکرار مجدد روش هایی که در سالیان اخیر، امتحان خود را پس داده و تأثیری در رفع معضلات صنعت نداشته اند، جلوگیری نماید.