سرویس ترجمه انجمن لوله و اتصالات پی وی سی: استابلایزرها موادی هستند که می توانند پایداری محلول، ژل و یا مخلوطی از مواد شیمیایی را افزایش دهند.
 این مواد می تواند سرعت واکنش و تنش سطحی را کاهش دهند و تعادل شیمیایی را حفظ کنند و از تجزیه نوری و حرارتی یا تجزیه ناشی از اکسیداتیو جلوگیری کنند. از منابع وسیع استابلایزرهای شیمیایی استفاده گسترده ای می شود و می توان مطابق با هدف طراحی به صورت انعطاف پذیری برای پایدارسازی محصول استفاده شود. به بیان دقیق تر عمدتا برای حفظ پلاستیک های پلیمری، لاستیک ها و الیاف مصنوعی برای جلوگیری از تجزیه استفاده می شود.

استابلایزرهای کمکی به خودی خود از پایداری حرارتی برخوردار نیست و فقط در ترکیب با استابلایزرهای اصلی پایداری حرارتی ایجاد خواهند کرد و باعث تقویت پایدارکننده اصلی می شود. پایدار کننده های حرارتی کمکی عموما حاوی فلز نیستند و به همن دلیل به آنها پایدار کننده های غیر فلزی نیز گفته می شود.
استابلایزرهای حرارتی کمکی  انواع مختلفی دارند که شامل:

1-  فسفیت ها: استابلایزر حرارتی کمکی مهمی است و با استابلایزرهای  باریم، کادمیوم- باریوم، روی و ترکیب کلسیم- روی اثر هم افزایی خوبی نشان می دهد. به طور عمده در فرمولاسیون های  pvc نرم شفاف به مقدار 0.1 تا 1  phr استفاده می شود.

2-  ترکیبات اپوکسی: در هم افزایی با صابون های فلزی و  استابلایزرهای قلع آلی به خوبی عمل می کند و در انواع متداول روغن سویا اپوکسی و رزین های اپوکسی به میزان 2-5  phr استفاده می شود.

3-  پلی اول ها عمدتا شامل پنتا اریترول ، زایلیتول، مانیتول و ...است که می تواند اثر هم افزایی خوب و موثری با استابلایزرهای کلیسم – روی نشان دهد.