ایران تا این مرحله بحران های زیادی در حوزه های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی را پشت سر نهاده است. البته عبور از این بحران ها از جنگ گرفته تا تحریم، هزینه های بسیاری را بر دولت و مردم و به ویژه بخش خصوصی بر جای گذاشته است. اکنون در آستانه دوازدهمین انتخاب ریاست جمهوری قرار داریم. بنا است سکان 4 سال آینده به فردی سپرده شود که بیشترین «بهره وری» را در حوزه ها و بخش های مختلف نصیب ملت سازد.

اما این «بهره وری» بدون داشتن برنامه امکان پذیر نیست. یکی از مشکلات کاندیداهای ریاست جمهوری عدم ارائه برنامه در ماه های پیش از انتخابات است تا رویکردها و محتوای آن توسط بخش خصوصی و کارشناسان مورد نقد و بررسی قرار گیرد. البته امری روشن است که تدوین یک برنامه پیشنهادی خود دارای فرایند خاصی است به طور مثال در بخش صنعت، کاندیداها باید آن را با مشاوره و مشارکت بخش های مربوطه تدوین و ارائه دهند، که این امر اتفاق نیفتاده است. در دیگر حوزه های نیز حضور متخصصان در تدوین برنامه ها، الزامی انکار ناپذیر است.

موضوع ارائه برنامه و به بازی نگرفتن بخش خصوصی در این بخش، انتخاب و حمایت فعالان اقتصادی از یک کاندیدا را دشوار کرده است. متاسفانه کاندیداها بیشتر به دادن شعارهای کلی در همه حوزه ها بسنده می کنند، آنها به خوبی می دانند که بسیاری از شعارها عملی نبوده و برخی از شعارهای عامه پسند مانند افزایش یارانه به شیوه توزیع نقدینگی در بین مردم، جز آسیب چیز دیگری را نصیب اقتصاد ایران نمی کند.

نگارنده با توجه به تجربه سال های بسیار در امور تشکلی، به بسیاری از مشکلات بخش خصوصی آگاه هستم. تا کنون این مشکلات به اضافه راهکارهای حل آن را در جلسه های بسیار با متولیان دولتی اعم از مدیران میانی تا ارشد در میان نهاده ایم. با این وجود هنوز پس از گذشت سال های بسیار بخش بزرگی از مطالبات بخش خصوصی محقق نشده است و هنوز تشکل ها ناگزیر هستند با صرف زمان و برگزاری جلسه های بیشتر با مسئولان، مشکلات تکراری را مطرح کنند.

ایران در حال حاضر چالش ها و دشواری های بسیاری را در بخش اقتصاد و صنعت پیش روی دارد. در یک دو سال اخیر برجام نقاط امید زیادی را برای این بخش گشود اما با توجه به انتظارات بخش خصوصی در سال گذشته، رونق زیادی نصیب این بخش نشد که رشد منفی دو درصدی نمایانگر این موضوع است. در بخش جذب سرمایه گذاری خارجی نیز با توجه به ترافیک هیئت های خارجی در ورود به ایران، این سفرها دستاوردی حداقلی برای کشور داشت که البته باید این میزان اندک را نیز غنیمت شمرد و پاس داشت. بر اساس برنامه پنج ساله توسعه، ایران به 50 میلیارد دلار منابع نیاز دارد و این نیز به جز با جذب سرمایه خارجی امکان پذیر نیست. وزیر اقتصاد میزان جلب سرمایه گذاری خارجی در سال گذشته را ١١ میلیارد دلار  اعلام کرد که از این میزان یک میلیارد دلار آن جذب اقتصاد کشور شده است. به عبارتی تا کنون اندکی بیش از 20 درصد از سرمایه مورد نیاز جلب شده است.

در حال حاضر با وارد شدن کاندیداهای دوازدهمین دوره ریاست جمهوری به تبلیغات و مناظرات، هنوز شاهد ارائه برنامه مدون و کارشناسی شده در بخش اقتصاد و صنعت نیستیم و همین امر گرایش فعالان اقتصادی را به یک کاندیدای خاص دشوار می‌سازد. این در حالی است که شعارهای کلی مانند اشتغالزایی، رونق اقتصاد و تولید و مواردی از این دست، پیشگفتار سخنان شش کاندیدای محترم است، اما به طور مثال در بخش اشتغالزایی گویا فراموش کرده اند که کارآفرینان و صنعتگران دلسوز ایران عزیز را در تدوین برنامه های پیشنهادی خود به بازی بگیرند؛ البته این کار در کشورهای توسعه یافته امری متدوال است... انتخاب دشواری پیش روی همه ما است.

منبع: خبرگزاری ایسنا