سرویس ترجمه انجمن لوله و اتصالات پی وی سی: مشتقات بنزوکسازولون ممکن است استابیلایزرهای حرارتی مفیدی برای PVC باشد. در طول تجزیه حرارتی PVC، اثر استابیلایزر بنزوکسازولون در کاهش غلظت کلی پلی ان ها (Polyenes) در ماکرومولکول ها، افزایش دوره القایی تشکیل کلرید هیدروژن و کاهش میزان هیدروهالوژن زدایی PVC قابل مشاهده است.    

هنگامیکه N متاآکریلویل بنزوکسازولون معرفی می شود، درجه حرارتی که در آن شکست حرارتی آغاز می شود در حدود 30 تا 40 درجه سانتیگراد نسبت به ترکیب های پایدار نشده افزایش یافته است. زمانی که از کلسیم استئارات به عنوان استابلایزر استفاده می شود این افزایش دما در شکست حرارتی  تنها 10 درجه سانتی گراد است.

آزمایشات با مشتقات دیگر نشان می دهند که نمک های مشتق شده بنزوکسازولون –دمای تجزیه ی اکسیداتیو حرارتی  را  بسته به ماهیت فلز نمک و حضور جایگزین ها در مولکول های آنها تا 15 درجه سانتیگراد افزایش می دهد. نمک های سدیم و کبالت  این سطح را  حدود 20 درجه  سانتیگراد افزایش می دهند.

به نظر میرسد عملکرد پایدار سازی نمک های سدیم و کبالت بدلیل مهار تجزیه رادیکال های آزاد PVC با پذیرش HCL و جایگزینی اتم کلر ناپایدار PVC با گروه های بنزوکسازولون است. کوپلیمر شدن وینیل کلرید با مشتقات بنزوکسازولون غیر اشباع، یک کو پلیمر متعلق به دسته پلیمرهای خود پایدارشونده را تولید می کند. در مقایسه با PVC این کوپلیمرها پایداری ترموکسیداسیون را افزایش داده اند. حداکثر اثر پایدارسازی در مقادیر mol 2 درصد بدست می آید.

برگرفته از کتاب افزودنی برای پلاستیک ها